|
* * * Парво макун, азизи ман, к-ин дил барои туст,
Гӯянд гарчи носазо, танҳо сазои туст.
Дар кӯчаҳои танг туро ёд мекунам,
Ҳар ҷо, ки пой мениҳам, овози пои туст.
Бо ёди ту ба кӯҳҳо фарёд мекунам,
Ҳар кӯҳ агар садо диҳад, гӯё садои туст.
Ман бо камоли оқилӣ девонаи туам,
Ҳушёриву ҷунуни ман – ҳар ду фидои туст.
Ҳар кӯтаҳӣ, ки аз мани шоир гузаштааст,
Илқои чашми содаю қадди расои туст.
Ҳар гаҳ, ки бар гузаштаҳо дил гиря мекунад,
Фардои ман шунидани гулхандаҳои туст.
Ман зиндаам ба ишқи ту, ман шоири туам,
То интиҳои умр дили ман гадои туст. [1988]
|
Роҳнамо
