|
|
***
Вақти сармастии шаҳи мағрур
Мӯсафеде падид шуд аз дур.
Пирамарде ба мисли манбаи нур,
Ришу мӯяш сафед чун кофур.
Мӯ парешону чашм пурнам буд,
Дар либоси сиёҳи мотам буд.
Шеър мегуфту роҳ мепаймуд,
На зи мурдан, на аз шаҳаш ғам буд.
Дод Темур ба сарбурон фармон:
- Турфа девонаест ҳикматдон,
Бикашедаш ба назди мо, якчанд
Бозӣ дорем, - гуфт бо писханд.
Мардро пеши шоҳ оварданд,
Сари таъзим ҷӯмла хам карданд.
На саломе аз ӯю не таъзим,
На фурӯ кард ӯ сари таслим.
Шоҳ бо шӯхӣ гуфт:
- Эй Маҷнун,
Бин, ки Эрон шудаст ғаркаи хун!
Кистӣ, ин қадар ту бенангӣ,
Теғ бигрифтаю намеҷангӣ?..»
Мард гуфто ба ӯ ки:
ман хокам,
В-ар равам зери хок, бебокам.
Лек бо ту ба оини мардӣ
Оташам; гарчи оҳани сардӣ!
Шаҳ ба дил гар аз ин сухан ранҷид,
Зоҳиран қаҳ-қаҳзанон хандид.
- Ана, девонаро бипурс маҳ чанд,
Дар ҷавобаш шунав аз ӯ ин панд.
Эй гаранг, кистам, ту медонӣ?
Як дирам медиҳам, агар донӣ…
Гуфт: - Шоҳо, ту низ хок астӣ,
Лек аз хоку тинати пастӣ…
Шоҳ шӯрида дам фурӯ мебаст,
З-ин ҷавоби ҳаким чунон бишкаст,
К-аз хиҷолат даме хамӯш истод,
Пас ситеза намуда зад фарёд:
_ Хон дуоят! Агарчи садҷонӣ,
Нест андар халосат имконе!
Сари ту зеби ин манораи мост,
Пӯстат лоиқи нақораи мост!..
Пир бо ханда гуфт:
- Шаҳаншоҳо,
Сари мо зеби тоҷро надид асло.
Гар бихоҳӣ манора ороӣ,
Халқ эмину худ биёсоӣ,
Ҳеҷ як сар миёнаи сарҳо
Набувад чун сари шумо зебо.
Ӯ саре тоҷвар ба ҳаҷм калон,
Холию пурғуруру офати ҷон…
Шоҳ ларзида дод зад:
- Ҷаллод!!
Назди ӯ қотиле чу дор истод.
Пири доно ба нармӣ гуфт:
- Эй шоҳ,
Ту сабуксар машав чу шӯълаи коҳ!
Шӯъла то осмон кашад гар сар,
Мешавад зери пои хокистар.
Гар ба сад сол сар бурӣ, рӯзе
Сар бурандат ба теғи ҷонсӯзе!
Ин суханро шунидаӣ оё,
Ҷон баробар бувад ба шоҳу гадо.
Гар ту аз як сухан ғазаб кардӣ,
Сари гӯяндаро талаб кардӣ,
Вой бар ҳоли бегунаҳ мардум,
Ки бисозӣ ба қатлашон маҳкум…
Чашм бикшой, гар басар дорӣ,
Такя андар сари падар дорӣ!
Ҳам сари ту ба хок баргардад,
Такягоҳи каси дигар гардад.
Ту намонӣ ба олами имкон
То абад подшоҳи дунёбон!...
Кафо||Ба пеш
|
|
