|
|
Асрҳо аҷдодҳои мо зимистони дароз
Қиссаи сарбаста аз иқбол мепардохтанд.
Бахти одамношинос
Баски бо бечорагон асло сару коре надошт,
Гӯӣ дар рӯи замин ҷуз ном осоре надошт.
Мардуми бахтозмо
Ибтидои бахт аз наврӯз мепиндоштанд,
Бар ҳамин рӯзи муқаддас эътиқоде доштанд.
Лек то ин рӯзи нек
Сад варақ аз сафҳаи сарди зимистон мезаданд,
Дод аз дасти замону сахтии ҷон мезаданд.
Бо азоби гушнагӣ,
Ҳиссаи наврӯзро то ид пинҳон доштанд,
Ҳурмати иди бузургон бо дилу ҷон доштанд,
Буд ин расми падар.
Чунки он шаб гӯиё аз хонаи бе обу нон
Бахт мерафтаст, як соли дароз он хонадон
Бахтро мебохтаст.
Духтари тоҷик он шаб сурмаи тар мекашид,
Бофта мӯи қаторӣ, шона бар сар мекашид,
То ки ёбад бахтро,
Ҳеҷ чизе ҳам набошад аз либосу молу ҳол,
Ё ба рӯи ҷабҳаи пурнур меангошт хол,
Ё ки марҷон мекашид.
Ё ки якто тукмае дар пеши бар медӯхт ӯ,
Оташи наврӯзро то субҳдам месӯхт ӯ,
Буд ин кори савоб.
Поси ин иди баҳорӣ аз барои бахт буд,
Бахти камдидори бепарво аҷаб дилсахт буд,
Ҳеч кас ӯро наёфт!
1959.
|
|
