|
|
Ин пагоҳӣ зи дарам тифлаки ширинрӯе
Ба даҳан ханда, ба дасташ гул, худ дилҷӯе,
Гашт ворид, к-аз он хонаи ман нур гирифт,
Чун хабар гуфт, дил аз муждаи он зӯр гирифт.
Гуфт бар ман, ки «Амак, ҳадяю тӯёна бидеҳ,
Ба ману ҳамраҳи ман ҷоІ Ђр ин хона бидеҳ.
Ман ба ин хонаи нав одами нав овардам,
Ҳам туро соҳиби як булбули гӯё кардам.
Ӯ дар он хонаи атфол ба хоби мастаст,
Модараш оинасон дида ба рӯяш бастаст…»
Зуд барҷастаму аз чеҳраи ӯ бӯсидам,
Кӯдаки симтани кишвари худро дидам.
Аз руху дидаи ӯ нури Ватан гашт аён,
Гӯӣ як олами иқбол дар он буд ниҳон.
Ҳастию ҷисми маро мавҷи гулафзой гирифт,
Дил ду-ним гашту дар он меҳри наве ҷой гирифт.
Сари навсабзи ман аз бахт ба афлок расид,
Ашки шодӣ бишукуфт, ғӯра шуду боз чакид.
Гуфтам: - Эй соли нав, эй муждарасонам, ҷонам
Нек-фарзанди диёрам, ватанам, давронам.
Ёру ҳамсоли ҷигаргӯшаи хобидаи ман,
Нек бодо қадамат, фарши раҳат дидаи ман!
Ту ба ин хонаи мо нуру зиё овардӣ,
Бахту иқболи наву умри бақо овардӣ.
Аз ту ин аст муродам, ки дар ин ҷо бошӣ,
Ҳомию ҳамнафаси хурдакаки мо бошӣ.
Неъматаш бахш, ки ӯ бозӣ кунад, ноз кунад,
Қуввату болу параш бахш, ки парвоз кунад!
1958.
|
|
