|
|
ПАРВАРИШГОҲИ ВАТАН
Мардҳо дар размҳои марзбонӣ мурдаанд,
Модарон дар ҷангҳои меҳрубонӣ мурдаанд,
Душманон аз хештан в-аз дигарон ҷон бурдаанд,
Тифлҳои зору ҳайрон мондаанд.
Тифлҳои монда рӯи ҷисми сарди модарон,
Дар миёни шӯълазору сангари размоварон,
Аз канори модарон дар сарзамини бекарон…
Монда онҳо интизори сарпарасте, ёваре,
Шӯрбахтон роҳпои модари бахтоваре,
Додхоҳони ҷавон дар интизори доваре.
Халқ довар гашт, лекин додхоҳон безабон,
Ҳарфи онҳо рафта будӣ бо фиғон дар осмон,
Бо забони ҳол мекарданд рози худ баён.
Боз меҷустанд аз дашту даман фарёди худ,
Тоза мекарданд аз хуни шаҳидон ёди худ,
Зинда мекарданд дар афсонаҳо аҷдоди худ.
Парваришгоҳи Ватан бар оҳи онҳо гӯш кард,
Мисли як фарзанд садҳо тифлро оғӯш кард,
Гиряи рӯзу шабонро бо сухан хомӯш кард.
Кӯдаки навзодро чун фарди нав эҷод кард,
Наврасонро аз ғаму бори алам озод кард,
Дар дили онҳо басо вайронаро обод кард.
Ман шунидам ҳарфи онҳоро, ки буд ҳарфи Ватан,
Ман бидидам: ваҳдати онҳост мисли ҷону тан,
Модари маҳбуби онҳо - хоҳари маҳбуби ман.
1982.
|
|
