|
|
Саҳар аз хилвати худ меравам берун,
Маро ҳар субҳ чашмат мекунад афсун.
Чӣ чашме, чашмаи Дарвоз ё Шероз,
Ба ман гӯяд сухан бо ноз, беовоз.
Ба по кафши фарангӣ, бар сарат чодар,
Ба зери мавҷи мушкин мечамад пайкар,
Чу сеҳри панҷаи бутгар,
Чу меҳри зиндаи модар,
Чу ҷони одамӣ дар ҳайкали мармар.
Забон як, достон як, рӯю мӯ-якранг,
Ба чашми ҷавҳарӣ ҳастем аз як санг,
Ба рӯят субҳи рӯи хеш мебинам,
Ба мӯят ранги мӯи хеш мебинам.
Ту дар ман чун ба асли худ нигоҳ кардӣ,
Ки сӯям чодаратро нимво кардӣ.
Ва як дам рӯ ба рӯям лол истодӣ,
Қарибу дур чун иқбол истодӣ.
Ҳамехоҳам барорам моҳро аз пардаи мушкин
Ва хуни ҳамчу лаъламро диҳам кобин.
Ва дастам меравад чун панҷаи хуршед,
Ки созам субҳи чодарпӯшро испед.
Ба як имо фитад аз рӯи маҳ чодар,
Вале гирад зи дастам дасти афсунгар,
Шавад дасти дарозам аз қазо кӯтоҳ,
Туро бишнохтам, эй панҷаи гиро!
Чаро гаштӣ ба ин майхона чун зоҳид,
Ту бетаклифу рухсатномае ворид?
Гусастӣ торҳои васлу пайвандам,
Ба чашми масти мастурат назарбандам!
1971.
|
|
